de volgende brief schreef uik aan Elsevier op 18.05.07

Aangezien de haatcampagne tegen de Palestijnen door de heer Leon de Winter, dit keer onder de titel Dries van Agt, doorgaat en er blijkbaar geen andere stemmen zijn te vinden om wat tegengas te geven, hoop ik dat de Redactie van Elsevier mij deze mogelijkheid wil bieden.
Ik realiseer mij, dat aangezien de standpunten van De Winter verschillende openingen geven tot reactie, een en ander de ruimte van een ingezonden stuk ruimschoots te boven gaat. Niettemin reageer ik hieronder op drie door De Winter opgebrachte punten.

Ik citeer uit Scars of War, Wounds of Peace van Shlomo Ben-Ami. Zijn staat van dienst voor zijn land Israël is vlekkeloos: in 1999 werd hij minister van ‘Public Secutity’, van 2000-2001 minister van Buitenlandse Zaken. Zijn rol in het vredesproces begon in 1991als lid van de Israëlische delegatie naar de vredesconferentie van Madrid, later was hij hoofd van de Israëli delegatie bij de multilaterale besprekingen over vluchtelingen; als minister van BZ in Barak’s regering nam hij deel aan de Camp David Summit, en leidde hij het Israëli team bij de Vredesconferentie van Taba.

Ik citeer uit zijn boek (pag. 42), vertaling van mij:
I. ‘De oorlog van 1948 was de Palestijnse Naqbah, De Ramp, waarvan het uiteenrijten van de Palestijnse gemeenschap en de massale exodus – rond 700’000 - van zijn leden de grootste tragedie was.’
‘De werkelijkheid was soms veel simpeler en wreder dan Ben Gurion bereid was te erkennen. De Arabische gemeenschap leefde in een staat van panische angst, tegenover een meedogenloos Israëlisch leger wiens pad naar de overwinning was geplaveid niet alleen met zijn wapenfeiten tegen de reguliere Arabische legers, maar eveneens door de intimidatie, en soms wreedheden en massamoorden, begaan tegen de civiele Arabische bevolking, Een Arabische bevolking in paniek werd ontworteld door de schok van de bloedbaden, zoals die van Dir Yassin, Ein Zeitun, Ilabun en Lydda, die zouden worden gebeiteld in het Arabische monument van leed en haat. Evenals door de operationele bevelen zoals die van Moshe Carmel, de commandant van de Carmel brigade bij de Operaties Yiftah en Ben-Ami, ‘om aan te vallen om te winnen, de mannen te doden, de dorpen van Al-Kabri, Umm al Faraj en An Nahar in brand te steken’, en door de massale verdrijvingen gedurende de Operatie Yoav.’




Dit is nog maar het begin. Er is nog veel te zeggen over de ‘rampzalige eerste Intifada, zowel als over de Oslo accoorden en de - volgens De Winter – roverhoofdman Arafat, de schurk, de dief.
II. In zijn conclusies schrijft Ben-Ami (pag. 318):
‘Arafat will go down in history als de vader van een uiterst belangrijke strategische verandering in de geschiedenis van de Palestijnse beweging. Hij was degene die het inititief nam voor het Israëli-Palestijnse vredesproces door de Verklaring van Algiers van de PLO in 1988. In Algiers verliet de PLO het volkomen onrealistische concept van een oplossing gebaseerd op één Arabisch-Israëli staat in Palestina. Hoe onwillig Israëli regeringen ook mogen zijn geweest om met de PLO te onderhandelen, en niettegenstaande het feit dat de Verklaring van Algiers hoofdzakelijk was bedoeld om te reageren op de eisen van de Reagan regering aan Israël om de PLO te erkennen, zou Arafat’s moedige stap Israël geen andere optie openlaten dan om vroeger of later onderhandelingen over een twee-staten oplossing te openen. Arafat’s bekrachtiging van de twee-staten oplossing zou de aanzet geven tot een monumentale verandering van de Israëli politiek. Het dwong voor de eerste keer sinds 1967 tot een werkelijk politiek debat in Israël over de toekomst van de gebieden, en zou helpen om de wezenlijke politieke verschillen tussen Rechts en Links, Likud en Labour met betrekking tot de Palestijnse kwestie te onthullen.’

III. De heer De Winter zou studies als het bovengenoemde boek van Ben-Ami, evenals Sowing the Wind van John Kay, moeten lezen om een goed inzicht te krijgen in de praktijken van o.a. de Likud en de ‘Stein gang’. Dan zou hij zien wat die activisten lang vòòr de staat Israël werd gesticht aan terroristische daden uitvoerden.

Mischien vindt u een mogelijkheid om aan de lezers van Elsevier een tikkeltje evenwichtiger inzicht in het Palestijnse drama te geven.
Dankend voor uw geduld,

Hoogachtend,



Ari Sigmond

Israel

De volgende brief schreef ik aan Elsevier:
In Het Heilige land scheurt, luidt een tussenkopje: ‘Gevaar voor de democratie’.
Maar het artikel maakt zonneklaar dat van een democratie met strikte scheiding van kerk en staat geen sprake is. Integendeel, de kerk heeft in belangrijke vragen het laatste woord. Eerder kan men over een theocratie spreken. Ook daarom zijn de 20% Palestijnen per definitie tweede klas burgers. De seksdiscriminatie, waarover het artikel spreekt, laat ik dan nog buiten beschouwing

Palestine

Following letter was sent to the Economist
Time and time again the media are repeating the explicit conditions the Palestinians are supposed to fulfill before the US, Russia, the EU and the UN are willing to negotiate with them. Worse, they have suspended financial help for the hungry Palestinians since the Palestinians voted Hamas to power (and in order not to stay behind, Israel refuses to transfer money belonging to the Palestinians). The requirements are: recognition of the State of Israel, renouncing violence and honouring existing agreements with Israel.
This sounds self-evident, but is it? Nobody seems to wonder about the one-sidedness of these demands and the uniqueness of same. Would it not be reasonable to require the same from the Israelis? Israel is not required to stop its violence, although on various occasions the UN and the EU have protested against the excessive Israeli retaliations.
What we need is a declaration from the new Israeli government (including its far right party) that it accepts two independent states with borders about the same as those of 1967 and the partition of Jerusalem.
I mentioned the uniqueness, since one or more of the members of the above mentioned International Quartet are negotiating with parties who are transgressing requirements similar to those now put to the Palestinians: since decennia the UK negotiates with the IRA, the UN and the EU want negotiations with Iran, to name just a few. Even with North-Korea, they negotiate. Can anybody explain why this charade of extra severe requirements and sanctions in withholding financial help toward the Palestinians is continuing?
The only country benefiting from these requirements and sanctions against the poor Palestinian people, illegally occupied during more than forty years, illegally mistreated, humiliated and pestered year after year by the occupying country, is Israel. That country fears the two state solutions. It knows it is protected indiscriminately by the US and the rest of the world by faint-hearted fear of being accused of anti-semitism.

February 28, 2007

Back to the middle ages

Terug naar de Middeleeuwen. Bush heeft een final executive order getekend, die militaire comissies machtigt om te beginnen met het berechten van verdachte terroristen. Onder de regels, opgesteld door het Pentagon, zou het de commissie zijn toegestaan verdachten tot gevangenisstraffen of de dood te veroordelen op basis van geruchten of bekentenissen onder dwang.

"Protect the troops"

On the same day that the Washington Post wrote : « Bush declared that my job is to protect the troops. And when we find devices in the country that are hurting our troops, we’re going to do something about it, pure and simple », the Washinton Post also wrote « There is now a shortfall of thousands of advanced humvee armor kits designed to reduce US troop deaths from roadside bombs. Worse, the full armor upgrade is not scheduled to be completed until this summer ». The W.P. commented : « so Bush’s idea of doing something about it « pure and simple » is itself a lie, since he is doing something about it only after he has knowingly sent a new round of underarmored American troops into battle ». IHT February 19, 2007.

Israel

According to The Economist of February 1st, the Israeli liberal daily Haaretz wrote about the « intra-Israeli threat » : the prime minister is under investigation for allegations ranging from dishonest property trading to improperly trying to influence the privatisation of a bank. The finance minister is being probed for embezzlement, the tax authority for fraud. The president faces multiple charges of rape. This week a former justice minister was convicted for forcibly kissing a young woman soldier, which could land him in jail for up to three years. The army chief of staff has resigned over the Libanon war; this month a commission of inquiry is set up to shine a harsh light on the performance of army and government. So in Israel things don’t look exactly kosher.
Commentators talking about the blocked peace process frequently used the argument of the internal problems between Palestinian leaders. Since the accords of Mecca, the tables are turned.

Peres

In the IHT of February 15, 2007, Mr H.D.S. Greenway writes in Keeping talks kosher that he recently talked with ”Israel’s statesman” Shimon Peres. During that interview Peres considered the attitude of the Saudi’s during the recent conference about Palestine “not kosher”.
It is interesting to see what other Israeli statesmen have to say about this Nobel Peace Price winner:
- Persisting, obstinate and proverbially patient, Peres was second to none in his talent for political manoeuvring and manipulation. An indefatigable master of subversion (Rabin).
- As a matter of fact, the Shimon Peres of the 1990’s was never really the political ‘dove’ that he pretended to be. Years after he was granted the Nobel Peace Price for the Oslo agreement, he was still opposed to the idea of an independent Palestinian state. (…) As Rabin’s minister of defence in the 1970’s he positioned himself as an undisguised hawk.
- The following eight months of Shimon Peres’ premiership were an utter disaster and a political calamity.

The last two quotes are by Shlomo Ben-Ami from his book Scars of War, Wounds of Peace. Shlomo Ben-Ami was a.o. Israel’s Minister of Public Affairs and Minister of Foreign Affairs, as well as member of the Israeli delegation to the Madrid peace conference. Later, as Foreign Minister in Ehud Barak’s government, he took part in the Camp David summit and led the Israeli team in the Taba peace conference.